पृथीछक बुढा

उ जिउँदो सहिद हो । परिवर्तनको लागि गोली खाएको मान्छे । फोक्सोमा गोली बोकेर हिंडिरहेको घाइते योद्धा हो । रुकुमको एनानमा जन्मिएको एउटा किसानको छोरो हो उ । एनान अर्थात मैकोट । हो, उ माओवादी आधारइलाका मैकोटमा जन्मिएको हो । उसलाई सुरुल पुनको नामले चिनिन्छ । तर इतिहासले उसलाई अजयशक्ति बनायो । उही अजयशक्ति फेरि अपराजय भएर आएको छ ।

कसैले उसलाई बागी भन्छ । उ बागी होइन, माओवादी जनयुद्धको एउटा खास योद्धा हो र भुइँ मान्छेहरुको प्रतिनिधि हो । यो ब्यबस्था ल्याउनमा उसले रगत बगाएको छ । पसिना बगाएको छ । भोक सहेको छ । निद्रा पचाएको छ । घामपानी भनेन । घर भनेन । परिवार भनेन । उसले लगानी गरेको छ । तर उसले कहिल्यै त्यसको फल चाख्ने दावी गरेन ।

तर जब आफ्नै खुन पसिनाले हुर्काएको आस्थाको धरोहर ध्वस्त हुने अबस्थामा पुग्यो । त्यहाँ कमिसनखोरहरुले डेरा जमाउन थाले, भ्रष्टहरुले रजाइँ गर्न थाले । क्षेत्रीयतावादी, नश्लवादीहरुको हालीमुहाली हुन थाल्यो तब उसलाई चिन्ता र चासो लाग्नु स्वभाविकै थियो । चासो देखाए । प्रश्न सोध्न थाले । नव मालिकहरुको आदेशलाई अस्विकार गर्न थाले । अन्ततः उनले बिद्रोहको राँको बाले ।

माओवादी आन्दोलालाई नयाँ शिरावाट उठाउने हो भने अजयशक्तिहरु फेरि जुरमुराउनु पर्छ । होइन भने माओवादी भिरवाट लडेको गाई सरह हुनेछ । जसको लागि रामराम भन्न सकिन्छ, काँध थाप्न सकिन्न ।

त्यसपछि उसलाई माओवादीको बागी भन्न थालियो । तर खास माओवादी त उ थियो । खास श्रमजीवी त उ थियो । उ गोठमा बस्छ, हिजोअस्ति मात्रै लेकाली गोठबाट झरेको थियो । उसले च्यातिएको कोट लगाउँछ । तर नव मालिकहरुले उसलाई माओवादी बिरोधी ठाने । बागी बनाए ।

को बागी ? को अशली उम्मेदवार ? छुट्याउनु थियो, खुट्याउनु थियो । मिति तोकिएको थियो मंसिर चार । १५ बर्षदेखि शासित जनता आजित थिए । उठ्यो जनलहर । नवसामन्ती मालिकहरु अतालिए अजयशक्तिको जनमत देखेर ।

जनताले उसलाई चिन्थे । उसले पसिना बगाएर पनि मिठो खान नपाएको कुरा उनिहरु जान्थे । राम्रो लगाउन नपाएको उनिहरु देख्थे । उसको साधा जीवन सबैले देखेका थिए । उसले छोराछोरी बुढानिलकण्ठ पढाएको थिएन । उसले न प्रतिशतको हिसावले कसैसँग कमिसन मागेको थियो । न उसको नीजि गाडी थियो ।

उसले हिजो देखेको सपना भुलेको थिएन । उ त्यो कार्यनयन गर्न चाहन्थ्यो र समाजवादी उन्मुख अर्थतन्त्र बनाउन चाहन्थ्यो । उसको त्यो सपना जनतालाई थाहा थियो । त्यसैले जनताले उसको उम्मेदवारीलाई सदर गरिदियो र पाँच बर्षको लागि लालमोहर लाइदियो । त्यसैले उ बागी होइन, जनयुद्धको योद्धाले जितेको हो ।

माओवादी आन्दोलालाई नयाँ शिरावाट उठाउने हो भने अजयशक्तिहरु फेरि जुरमुराउनु पर्छ । होइन भने माओवादी भिरवाट लडेको गाई सरह हुनेछ । जसको लागि रामराम भन्न सकिन्छ, काँध थाप्न सकिन्न ।