म स्कुलमा नयाँ विद्यार्थी थिएँ, लजालु स्वभावको । मेरो दैनिकी सधैँ एउटै हुन्थ्यो—कक्षा जानु, पढ्नु, अनि घर फर्किनु । साथीहरूसँग घुलमिल हुन पनि धेरै समय लाग्यो । तर एउटा दिन, त्यो सबै परिवर्तन भयो। मैले उनलाई पहिलो पटक देखेँ। उनी कक्षाकोठामा बसिरहेकी थिइन्, आँखा किताबमा झुकेको, तर मुस्कानमा एक प्रकारको जादु थियो । त्यही मुस्कानले मेरो मन चोरेको थियो ।

सुरुमा मैले उनीसँग बोल्ने आँट गरेन । उनी निकै सौम्य र शालीन देखिन्थिन् । म उनलाई टाढैबाट हेर्थेँ, उनी हाँसेको बेला मेरो मन फुरुङ्ग हुन्थ्यो । साथीहरूले थाहा पाएपछि झनै मजाक गर्न थाले। तँलाई ऊ मन पर्छ हैन? उनीहरू जिस्काउँथे । म झर्किन्थेँ, तर भित्रभित्रै ती कुरा सत्यजस्तै लाग्थ्यो ।

म उनीसँग कुरा गर्न चाहन्थेँ, तर डराउँथे । मनमा अनेक शब्दहरू खेल्थे, तर जिब्रोले ती बाहिर निकाल्न सक्दैनथ्यो । के ऊ मेरो भावना बुझ्लिन् होला? के ऊ मसँग बोल्न चाहन्छिन् ? यस्तै प्रश्नहरूले मेरो मन भरिएको थियो ।

समय बित्दै गयो । उनीसँग मेरो आँखा जुध्दा, मेरो मुटुको धड्कन तीव्र हुन्थ्यो । साथीहरूले उनको बारेमा अझै धेरै कुरा गर्न थाले। तँ किन बोल्दैनस्? एउटा पत्र लेख न ! एक जनाले सुझाव दियो । अन्ततः मैले एक दिन आँट गरेँ । एउटा सानो कागजको टुक्रामा आफ्नो भावना लेखेर, उसलाई दिन मन बनाएँ ।

तर ठिक त्यसै दिन, मैले एउटा कुरा थाहा पाएँ कि—उनको जीवनमा कोही अर्को व्यक्ति थियो । उनी कक्षा बाहिर एक जना केटोसँग हाँस्दै, रमाउँदै थिइन् । त्यो दृश्यले मेरो मन टुक्रा-टुक्रा भयो । मलाई लाग्यो, म आफूलाई बेवकुफ बनाउँदै आएको थिएँ।

त्यसपछि, मैले आफूलाई रोकेँ । उसलाई हेर्ने आँट पनि हरायो। ती भावनाहरू मनभित्रै थन्क्याएर, मैले आफ्नो बाटो लिएको थिएँ ।

तर आज पनि, ती सम्झनाहरू कहिलेकाहीँ झझल्कोका रूपमा आइरहन्छन् । उनीप्रतिको मेरो भावना कहिल्यै पूरा हुन सकेन। तर त्यो पहिलो प्रेम, त्यो पहिलो हृदयको धड्कन, मसँग सधैँ रहिरहनेछ । जीवनको त्यो अधुरो कथा, जसले मलाई प्रेमको वास्तविक अर्थ सिकाएको थियो ।

भूपेन्द्र केसी, मुसिकाेट १४ रूकुम पश्चिम ।